Van het ziekenhuis naar de thuiszorg: Nienke maakte de overstap

Nienke van den Broek werkte jarenlang als oncologieverpleegkundige in het ziekenhuis en op de polikliniek. Nu is ze leerling wijkverpleegkundige bij RST Zorgverleners. Een overstap waar ze geen spijt van heeft!

Wijkverpleegkundige worden was voor de ervaren Nienke een verrassende wending van haar carrière. Na 25 jaar werkzaam geweest te zijn in het ziekenhuis – zowel op de afdeling als later op de polikliniek – ging ze op zoek naar een baan waarin ze meer één-op-één aandacht aan patiënten kon besteden.

Nienke van den Broek

Nienke: ‘In het ziekenhuis heb je op de afdeling voortdurend net iets te veel patiënten onder je hoede. Als je niet uitkijkt ren je de hele dag van de een naar de ander, waardoor je helemaal niet toekomt aan een persoonlijk gesprek en altijd minder aandacht kunt geven dan je eigenlijk geven wilt.

Je voert dan alleen nog maar de technische handelingen uit: maar daarvoor ben ik niet de zorg in gegaan.

In het ziekenhuis heb je op de afdeling eigenlijk voortdurend net iets te veel patiënten onder je hoede. Dat ging me tegenstaan.

Hetzelfde geldt voor de poli, waar mijn afspraken voor de hele dag ingepland werden. Het ging me steeds meer tegenstaan dat ik de hele dag binnen zat en nauwelijks daglicht zag. Het draait in het ziekenhuis bovendien steeds meer om carrière maken en hogerop komen. Na 25 jaar was het wel tijd voor iets anders.’

Wennen

In 2016 startte Nienke met de opleiding voor niveau 6-verpleegkundige in deeltijd. Begin 2018 solliciteerde ze bij RST Zorgverleners voor leerling wijkverpleegkundige.

In het begin was leerling zijn wel even wennen voor Nienke. ‘In het ziekenhuis was ik erg zelfstandig, ik had een beetje mijn eigen toko. Nu moest ik ineens meelopen met een wijkverpleegkundige die minder ervaring had in de zorg dan ik zelf. Gelukkig zette RST op mijn verzoek een oude rot in het vak in om mij te begeleiden. Dat voelde toch beter.’

Vrijheid

Werken als wijkverpleegkundige bevalt Nienke goed. ‘Het grootste verschil is misschien wel dat je als wijkverpleegkundige op bezoek bent bij je cliënt, in plaats van omgedraaid. Dat maakt de verhoudingen veel persoonlijker: heel anders.

Het grootste verschil is dat cliënten niet bij mij op bezoek komen, maar ik bij hen. Dat maakt de verhoudingen veel persoonlijker.

Natuurlijk is ook in de wijkverpleging de werkdruk hoog, maar ik ervaar dit toch heel anders dan in het ziekenhuis. In het ziekenhuis was ik vaak zes dingen tegelijk aan het doen. Dat zorgt voor stress.

Nu heb ik één cliënt tegelijk die van mij de volledige aandacht krijgt. Terwijl ik van de ene naar de andere cliënt rijd, heb ik de tijd om even op te laden en geniet ik van de Veluwe. Ik plan mijn eigen route en kan mijn dag eigenlijk heel flexibel indelen. Zodoende kan ik makkelijk even een wasje tussendoor doen of mijn moeder naar de dokter brengen. Heel fijn!’

Teamgevoel

De grote vrijheid heeft één klein nadeel, vindt Nienke. ‘Ik mis wel het werken in een team. Natuurlijk maak ik nu ook deel uit van een team, maar voor het echte teamgevoel zien we elkaar te weinig.’

Als wijkverpleegkundige zie je je collega’s minder dan in het ziekenhuis. Maar daar kun je zelf ook iets aan doen, natuurlijk.

Juist omdat Nienke uit ervaring weet hoe prettig het is om collegiaal contact te hebben organiseert ze op eigen initiatief veel teamactiviteiten in het team van Ermelo / Putten.

‘We proberen vooraf aan een vergadering vaak met elkaar te lunchen. Het helpt dat we in Ermelo nu een eigen kantoortje hebben. Ik zou natuurlijk ook thuis de administratieve handelingen kunnen uitvoeren, maar ik probeer regelmatig op kantoor aanwezig te zijn: dat vind ik belangrijk.’

Vooroordelen

Het klassieke beeld van de thuiszorg is dat daar minder verdiend wordt dan in het ziekenhuis. Maar volgens Nienke valt dat wel mee.

‘Als leerling verdien je meestal tijdelijk wat minder, maar als wijkverpleegkundige is mijn salaris ongeveer gelijk aan wat ik in het ziekenhuis kreeg. Dat komt ook doordat je af en toe in het weekend werkt en onregelmatigheidstoeslag krijgt. Bovendien kun je je hele opleiding vergoed krijgen. Dat maakt overstappen ook financieel aantrekkelijk.

Voor het salaris hoef je de overstap echt niet te laten: ik verdien als wijkverpleegkundige evenveel als ik in het ziekenhuis verdiende.

Een ander vooroordeel wat verpleegkundigen over de thuiszorg hebben is volgens Nienke dat de kwaliteit minder zou zijn. ‘Ook dat is niet waar, kan ik inmiddels uit ervaring zeggen. Sterker nog: mijn blik op verpleging en verzorging heeft zich echt verbreed. Ik maak kennis met allerlei nieuwe ideeën, technieken, visies en manieren van werken.

Bij RST zijn bovendien veel gespecialiseerde wijkverpleegkundigen die zorg op maat kunnen bieden bij dementie, wonden en palliatieve zorg. Nee, de kwaliteit van de thuiszorg valt me echt niet tegen.’

Zelfde basis

Voor Nienke is het voor het eerst dat ze deel uitmaakt van een reformatorische organisatie. ‘Ook dat is heel prettig, vind ik. Je werkt toch vanuit dezelfde basis. Je begrijpt elkaar snel, als collega’s onderling, maar ook de cliënten. In het ziekenhuis miste ik dat wel eens.”