Als de kraamverzorgster zelf bevalt

Als kraamverzorgster weet je natuurlijk alles van bevallen. Je begeleidt de moeder tijdens de bevalling, neemt de zorg van het gezin op je en doet er alles aan om moeder en kind een goede start te geven. Maar hoe is het eigenlijk als je als kraamverzorgende zelf je eerste kindje krijgt? Heb je dan wat aan alle ervaring en kennis die je hebt opgebouwd? En kijk je na de bevalling anders naar je taak als kraamverzorgster?

Irma Keizer-van Staveren (32) is kraamverzorgende in hart en nieren. Een jaar geleden trouwde ze met Gert Jan, en op 31 mei beviel ze van dochter Hesther. Zij vertelt hoe het is om als kraamverzorgende je eerste kindje te krijgen.

Irma, je hebt al veel bevallingen gezien. Je weet dus exact wat je allemaal kunt verwachten. Was jouw eigen bevalling precies wat je ervan verwacht had?
“Nee, absoluut niet. Ik had zelfs zin om te bevallen, om te kunnen zien hoe ik het zelf zou doen. Waar ik vooral niet op ingesteld was, was dat het zo ontzettend lang zou gaan duren. Mijn zusjes en mijn moeder zijn binnen drie uur bevallen, maar bij mij vorderde de ontsluiting maar niet. Na uren puffen en wegzuchten, zat ik nog maar op 3 centimeter. Zo frustrerend. Helaas is Hesther uiteindelijk geboren na een keizersnee.”

Je hebt uiteindelijk een ruggenprik gekregen, had je dat van tevoren verwacht?
“O nee, ik had totaal niet over pijnstilling nagedacht. Ik dacht; dit doe ik gewoon. Uiteindelijk heb ik 12 uur later een ruggenprik gehad omdat ik het gewoon niet meer volhield. Ik had in al die uren met flinke weeën nog maar 3 centimeter ontsluiting en was werkelijk aan het eind van mijn latijn. Om nog langer te kunnen volhouden, heb ik gekozen voor een ruggenprik. Vanaf dat moment kon ik even tot rust komen. Wel hield ik het scherm goed in de gaten, en paste mijn houdingen aan, aan de activiteit van de weeën. Dit ging zo door van half een tot half vijf. Toen bleek ik nog maar 1 centimeter gevorderd te zijn. Op dat moment bleef er nog maar een optie over; een keizersnee. Lachend: Ik was er inmiddels zo klaar mee, dat ik alleen maar zei: hup, snee erin, kind eruit.”

Was je teleurgesteld in jezelf?
“Ik was van een tot half vijf bezig geweest voor 1 centimeter ontsluiting. Dat is zo frustrerend. Bovendien was ik misselijk, en moest overgeven. Ik dacht dus dat ik al veel verder was. Uiteindelijk kwam het doordat Hesther een sterrenkijker was. Ik heb in het ziekenhuis een paar keer gevraagd of het wel goed lag, maar daar moest ze een echo voor maken, en dat heeft de gynaecoloog niet gedaan. Omdat ik niet wist wat er aan de hand was, kon ik ook geen actie ondernemen.”

Je bent zelf kraamverzorgende; hoe heb je je kraamverzorgster uitgezocht?
“Ik heb aan mijn vriendin/collega gevraagd of ze bij mij wilde kramen. We hebben veel samengewerkt, en ik weet daarom precies wat ik aan haar heb. Dat is echt ideaal. Heb echt genoten van de kraamweek. Kon het heel makkelijk overgeven. En nog. Het gaat gewoon goed. Ik heb er alle vertrouwen in.”

Heb je wat aan je kennis als kraamverzorgster als je zelf in het kraambed ligt?
Absoluut. Hesther was er  nauwelijks, of ik vroeg al of ze een goede start had gehad, en wat haar apgarscore was. Daarnaast ben ik zelf borstvoedingscoach, dus het voeden was voor mij eigenlijk geen enkel probleem. Zo had Hesther in het begin een te kort tongriempje, wat ik direct herkende. De verloskundige heeft hem gelijk de volgende dag gekliefd. Daardoor kon ik veel voedingsproblemen voorkomen.”

Wat vond je het mooiste moment van de bevalling?
“Het moment dat het gordijn naar beneden ging en ik Hesther voor het eerst zag. Als ik normaal zou bevallen, wilde ik haar ook graag zelf aanpakken. Zodra ze eruit kwam, mocht ze op mijn buik liggen. Helaas ging het daarna al snel niet goed met me, omdat de ruggenprik omhoog schoot, waardoor mijn bloeddruk enorm daalde. Ik werd heel naar. Toen is ze naar Gert Jan gegaan. Ze bleef wel continu naast mij. Toen ze me weer opgelapt hadden, ging ik naar de verkoeverkamer, en daar blijf je tot je je tenen weer kunt bewegen. Daar heb ik Hesther ook voor het eerst gevoed.”

Had je iets aan je kennis als borstvoedingscoach?
“Absoluut. Op een gegeven moment kwam er een lactatiekundige aan mijn bed om me te helpen, wat ik vrij vervelend vond. Ik wilde graag gewoon zelf opstarten met voeden. Ik wist immers precies hoe het moest, en wilde dit dolgraag ook bij mijn eigen kindje toepassen. Het is dan zo mooi om allemaal zelf mee te maken.”

Zou je dingen achteraf anders hebben gedaan?
“Ik denk dat ik pas later naar het ziekenhuis zou zijn gegaan. Ik heb GBS dus ik kreeg gelijk in het ziekenhuis een shot antibiotica. Nu was het een soort van teleurstelling dat ik nog maar twee centimeter ontsluiting had. We waren veel met z’n tweeën, en dat was erg fijn. Ik kijk er al met al niet negatief op terug. Het was zoals het was, het had niet anders gekund. Ik heb m’n best gedaan, maar het ging gewoon niet natuurlijk. Dan is zo’n keizersnee een prachtige oplossing.”